پیامدهای تفکر لژیونرپرستی مربیان تیم ملی

تهران- ایراناپلاس- سرمربی تیم ملی فوتبال، ۲۷ بازیکن را برای دو دیدار تیم ملی کشورمان برابر لبنان و سوریه دعوت کرد تا بتواند گام بلند دیگری از عرصه رقابت‌های انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر را با موفقیت بردارد؛ اما برای فوتبالدوستان این پرسش مطرح است که تفکرات یک مربی در انتخاب بازیکنان بر چه اساس و محوری است؟

به گزارش ایرناپلاس، عملکرد دراگان اسکوچیچ سرمربی تیم ملی در شیوه انتخاب ملی‌پوشان همانند انتخاب‌های کارلوس کی‌روش بوده که ذهن کارشناسان را به خود مشغول کرده است.  

البته همانطور که پیش‌بینی می‌شد، استخوان‌بندی اصلی تیم ملی بر پایه لژیونرهای فوتبال ایران بنا نهاده شده تا از تجربه‌های بین‌المللی این گروه از ملی‌پوشان فوتبال ایران همچون دیدارهای گذشته‌مان برابر سوریه، عراق، امارات و کره‌جنوبی بهره بگیریم. حرکتی منطقی و قابل دفاع که پیش از اسکوچیچ نیز شاهد اجرای آن از سوی کی‌روش بودیم اما پرسش‌ها و ابهام‌هایی در ارتباط با شیوه دعوت از ملی‌پوشان شاغل در فوتبال باشگاهی ایران وجود دارد که ذهن کارشناسان را به خود مشغول کرده است.

هرچند که دعوت از میلاد سرلک و مهدی ترابی – دو بازیکنی که در پرسپولیس عملکرد بسیار ضعیفی داشتند – در کنار چند لژیونر همیشه ذخیره در تیم‌های نه چندان مطرح خود نیز مزید بر علت شده تا عملکرد اسکوچیچ در انتخاب ملی‌پوشان در بوته نقد و بررسی دقیق‌تر قرار گیرد.

در دیدار برابر سوریه و عراق بازیکنانی به اردو تیم ملی دعوت شدند که به تشخیص مربیان تیم ملی، عملکرد قابل قبولی در دیدارهای باشگاهی داشتند اما با وجود آن‌که به‌دلیل تعطیلی مسابقات باشگاهی و پس از دیدار برابر عراق، میدانی برای ارزیابی دوباره دعوت‌شدگان قبلی به اردوی تیم ملی در عرصه مسابقات باشگاهی وجود نداشت، شاهد حذف عده‌ای از منتخبان گذشته از بازیکنان تازه‌ وارد به تمرینات جدید تیم ملی برای دو دیدار برابر امارات و کره‌جنوبی بودیم.

در این دور از تمرین‌ها در شرایطی که هفته چهارم لیگ برتر به پایان رسید اما هیچ بازیکن جدید داخلی در انتخابات اسکوچیچ دیده نمی‌شود و انتخاب میلاد سرلک و مهدی ترابی که در بازی‌های پرسپولیس عملکرد خوبی نداشتند فاقد توجیه فنی است و این شائبه را بوجود می‌آورد که همه نفرات منتخب اسکوچیچ بدون تهدید و در هر شرایط جایگاه خود را در تیم ملی از دست نمی‌دهند و از طرفی باعث از دست رفتن انگیزه بین بازیکنان حاضر در لیگ برتر کشور نیز می‌شود.

از طرفی دعوت از لژیونرهایی که عضو تیم‌های نه چندان مطرح اروپایی در کشورهایی که از فوتبال باشگاهی پرقدرتی برخوردار نیستند نیز مزید بر علت شده تا بر ابهام‌های موجود در شیوه دعوت اسکوچیچ از لژیونرها بیافزاید. پیش از حضور کی‌روش بر مسند فوتبال ایران، شاهد رواج سرقفلی دعوت همیشگی در میان بازیکنان منتخب تیم ملی بودیم که نخستین دستاورد همکاری با فوتبال ملی ایران، زدودن این معضل و هموار کردن راه و ورود نیروهای جوان و تازه‌نفس به اردوی تیم ملی بودیم که نتایج بسیار خوبی را هم برای فوتبال ایران به همراه داشته است.

اما اکنون اگر چه به توانایی‌های فنی اسکوچیچ و بی‌حاشیه بودن وی بر مسند تیم ملی اطمینان داریم اما شیوه انتخاب‌ کنونی لژیونرها و بازیکنان شاغل در تیم‌های داخلی این شائبه را به‌وجود آورده که شاید فلسفه حضور دایمی و بلندمدت تعدادی از بازیکنان باوجود نوسان فنی آن‌ها در دیدارهای باشگاهی، بار دیگر به یک اصل پذیرفته شده در فوتبال ملی ایران تبدیل شده است؟

جالب آن‌که سرمربی تیم ملی پیش از اعلام اسامی بازیکنان برگزیده، به تمرینات چند تیم لیگ برتری سرکشی کرد اما دلیل تغییر تعدادی از بازیکنان منتخب داخلی در مقایسه با دیدارهای قبلی‌ برابر سوریه و عراق،امارات و کره‌جنوبی به طور قطع با تماشای شیوه تمرینات درون باشگاهی شکل نگرفته و حتی دعوت از لژیونرهای نیمکت‌نشین نیز بر این شائبه افزوده است.

باید به این نکته اشاره کرد که عضویت در تیم‌های باشگاهی غیر ایرانی، ملاک درستی برای انتخاب دائمی این‌گونه بازیکنان به اردوی تیم ملی نیست که مربیان بخواهند هر لژیونری را با وجود نیمکت‌نشینی در تیم‌های درجه دوم و سوم اروپایی و یا کشورهای عربی بر بازیکنان داخلی ارجح دانسته و بدون چون و چرا این لژیونرها را به اردوهای مختلف تیم ملی دعوت کنند و چشمان خود را بر بازیکنان شایسته شاغل در فوتبال باشگاهی داخلی‌مان ببندند.

به‌عنوان نمونه در پست دفاع چپ تیم ملی، میلاد محمدی و امید نورافکن در بازی‌های اخیر تیم ملی عملکرد قابل قبولی را به نمایش نگذاشته بودند. حتی اسکوچیچ از وحید امیری در این پست استفاده کرد در حالی که در بین بازیکن‌های شاغل در لیگ برتر نفراتی هستند که عملکرد بهتری دارند اما کادر فنی تیم ملی به آنها توجهی ندارد. تغییرات و جابه‌جایی مداوم بایکنان داخلی در اردوهای ملی در مقایسه با حضور قطعی و غیرقابل تغییر لژیونرها در تمرینات تیم ملی، برگرفته از این تفکر مخرب در ذهن مربیان تیم ملی است.