حکمت شصت و پنج نتیجه از دست دادن دوست

ایسنا/قم انسان اگر در وطن خویش هم باشد ولی دوستان را از دست دهد گویی در غربت و دور از وطن است.

در حکمت ۶۵ نهج‌البلاغه آمده است: «فَقْدُ الْأَحِبَّةِ غُرْبَةٌ؛ از دست دادن دوستان غربت است»

حجت‌الاسلام شکیبایی در گفت‌وگو با ایسنا به تشریح حکمت ۶۵ نهج‌البلاغه امیرالمومنین (ع) پرداخته که شرح آن زیر آمده است:

روشن است که انسان در وطن علاقه‌های فراوانی دارد؛ که در مسائل مادی و معنوی از آن‌ها بهره می‌گیرد و احساس تنهایی نمی‌کند چون در وطن خویش است و در مشکلات بدون پناه نیست، آرامش خاطر دارد و احساس امنیت می‌کند؛ ولی در غربت و دوری از وطن همه اینها را از دست می‌دهد، خود را تنها، بدون یار و یاور، بی پناه و بدون آرامش می‌بیند. امام می‌فرماید: انسان اگر در وطن خویش هم باشد ولی دوستان را از دست دهد گویی در غربت و دور از وطن است.

همین مضمون در نامه ۳۱ که اندرزنامه امام به فرزند دلبندش امام حسن مجتبی (ع) است به صورت دیگری نقل شده فرمود: «الْغَریبُ مَنْ لَیْسَ لَهُ حَبیبٌ؛ غریب کسی است که دوستی ندارد».

در حدیث دیگری از مستدرک‌الوسائل از پیغمبر اکرم (ص) نقل شده است: «الْمَرْءُ کَثیرٌ بِأخیهِ؛ انسان به وسیله برادران (دینی) خود کثرت و فزونی می‌یابد».

انسان دارای روح اجتماعی است و جوامع بشری در سایه همین روح به وجود آمد. تمدن‌ها، پیروزی های علمی و پیشرفت صنایع و علوم همه مولود این روح اجتماعی است. به همین دلیل انسان پیوسته تلاش و کوشش می‌کند دوستان بیشتر و بهتری پیدا کند و آن‌ها که علاقه به انزوا دارند و از انتخاب دوست عاجزند در واقع بیمارند. حال اگر دوستانش را از دست دهد گرفتار حالتی می‌شود که گویی بخشی از وجود خود را از دست داده است.

منبع خبر: خبر گزاری ایسنا
لینک مطالب دیگرآموزش چاپ و بسته بندی توسط حامد ایرانپور